Welk beeld roep jij op?

Bekend is dat beelden minimaal evenveel impact hebben als woorden. Wat je ziet roept vaak meer gevoel op dan wat je hoort. Dat speelt ook een rol in het sollicitatiegesprek.

Want in een split-second maak je als sollicitant bij binnenkomst al een bepaalde indruk. Meer onbewust dan bewust maken je gesprekspartners vervolgens de afweging: zien we hem/haar deze functie vervullen? En dan is het gesprek nog niet eens begonnen!

Sollicitatietrainingen besteden hier ook aandacht aan. Deelnemers wordt geadviseerd hoe ze hun eerste indruk kunnen verbeteren op het gebied van houding en ander non-verbaal gedrag. Ik ben van mening dat dit niet zoveel zin heeft. Een steviger handdruk zal een eerste impressie echt niet veranderen. Die wordt bepaald door veel meer factoren.

Laat ik dit illustreren op basis van een eigen ervaring. In het verleden was ik werkzaam als interimmanager. De crisis was net begonnen, ik had veel concurrentie en moest hard werken om opdrachten binnen te halen. Ik had wel gesprekken met potentiële opdrachtgevers, bereidde mij altijd heel goed voor op deze gesprekken, maar de opdracht ging vervolgens vaak toch naar iemand anders.

Natuurlijk had ik naderhand nog contact met het bedrijf, en de feedback was dan dat ik een prima indruk had achter gelaten en men absoluut een match zag met de organisatie en met de medewerkers. En mijn CV was ook helemaal in orde. Maar er moest ingrijpend gereorganiseerd worden en men was op zoek naar iemand met daadkracht, en die indruk had ik onvoldoende gewekt. Dus was ik het niet geworden. Heel frustrerend!

Als ik hier nu op terug kijk snap ik wat men bedoelde. Mijn sterke punten zijn veiligheid bieden, vertrouwen geven, luisteren en adviseren. Kwaliteiten die mij in staat stellen mijn rol als loopbaancoach met succes te vervullen. Maar voor interim management zijn andere eigenschappen nodig. Bovendien, ik wil nog wel eens een tijdje ‘wikken en wegen’ voordat ik een belangrijke beslissing neem. Dat past natuurlijk minder goed bij een interimmanager van wie iedereen verwacht dat hij snel knopen doorhakt. Dus dat hadden ze eigenlijk goed gezien!

Wat ik daarvan heb geleerd is dat je als persoon uitstraalt wie je in de kern echt bent. Dat heeft te maken met je voorkomen, je ogen en je gezicht, de manier waarop je praat, de woorden die je kiest en nog veel meer factoren die het beeld creëren dat je oproept. Een mooi CV en een goed gesprek kunnen daar nooit van winnen.

En er gebeurde tijdens die gesprekken nog iets. Ik had altijd het gevoel dat ik mezelf heel erg moest verkopen. Dat veroorzaakte een zekere spanning vooraf en maakte dat ik ook weinig ontspannen aan tafel zat. Onbewust was ik onzeker over mijn verhaal. Want het was onvoldoende mijnverhaal. En dat straalde ik dus ook uit.

Het is dus belangrijk om na te gaan welk gevoel je opwekt bij anderen. Vraag eens aan je omgeving met welke persoonlijke kwaliteiten ze jou associëren. Vraag het aan mensen die je kennen maar vooral ook aan mensen die je net hebt ontmoet. Want misschien zitten in de laatste categorie nog wel de beste raadgevers. Die kennen je eigenlijk nog nauwelijks maar hebben wel een eerste indruk. Net zoals in een sollicitatiegesprek.
Andersom werkt het ook: als het beeld dat je opwekt klopt met wie je echt bent, hoef je jezelf niet meer te verkopen, want dan gaat dat vanzelf. Je non-verbale gedrag en zelfverzekerde houding ondersteunen dan juist je verhaal.

Dus mijn advies is: zorg dat je weet wat je uitstraalt en laat dat bepalend zijn voor de keuzes die je maakt. Het maakt je kansen op een baan (of opdracht) vele malen groter!